Τα νοητικά αίτια της ασθένειας...μια άλλη προσέγγιση

Τη τελευταία φορά που κατέβηκα στο βιβλιοπωλείο πολιτεία έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Louise L.Hay,΄΄θεραπευσε το σώμα σου΄΄(εκδόσεις:μπολερό εκδοτική),το οποίο  αναφέρεται στα νοητικά αίτια κάθε ασθένειας..Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί με ένα τρόπο συμπληρώνει σε ένα άλλο επίπεδο τις γνώσεις μας για την ασθένεια ορίζοντας όπως θα διαβάσετε παρακάτω την ασθένεια,τη πιθανή αιτία που σχετίζεται με αυτή (σε νοητικό επίπεδο πάντα) και παράλληλα προτείνει ένα τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης αυτής...Όπως αναφέρει και η ίδια στο πρόλογο της ,το παρόν  βιβλίο αφύπνιζε μέσα στο άτομο την ικανότητα να συμβάλλει στη δική του θεραπευτική διαδικασία.Παρακάτω παραθέτω κάποια παραδείγματα,έτσι για να πάρετε μια ιδέα:
Γυναικολογικά προβλήματα: Άρνηση του εαυτού.Απόρριψη της θηλυκότητας.Απόρριψη του θηλυκού στοιχείου.(πιθανή αιτία).Νέος τρόπος σκέψης: Απολαμβάνω τη θηλυκότητα μου.Μου αρέσει που είμαι γυναίκα.Αγαπώ το κορμί μου.      Δυσκοιλιότητα: Αρνούμαι να εγκαταλείψω τις παλιές μου ιδέες.Προσκολλημένος στο παρελθόν.Μερικές φορές τσιγκούνης.(πιθανή αιτία). Νέος τρόπος σκέψης: Καθώς εγκαταλείπω το παρελθόν,έρχεται το καινούργιο,το γεμάτο Ζωή και φρεσκάδα.Επιτρέπω στη ζωή να ρέει μέσα σε μένα. Εθισμοι: Αποφυγή του εαυτού.Φόβος.Δεν γνωρίζω πως να αγαπώ τον εαυτό μου.Νέος τρόπος σκέψης: Τώρα ανακαλύπτω πόσο θαυμάσιος είμαι.Επιλέγω να αγαπώ και να απολαμβάνω τον εαυτό μοu.Καρδιακή προσβολή:Αποστραγγίζω τη χαρά από τη καρδιά μου για λόγους οικονομικούς,κοινωνικούς,επαγγελματικούς κτλ(πιθανή αιτία)..Νέος τρόπος σκέψης:Φέρνω πίσω τη χαρά στο κέντρο της καρδιάς μου.Εκφράζω αγάπη προς άλλους. Πάχος κοιλιάς:θυμός γιατί μου έχουν αρνηθεί τη θρέψη.(πιθανή αιτία).Νέος τρόπος σκέψης:Τρέφω τον εαυτό μου με πνευματική τροφή και είμαι ικανοποιημένος και ελεύθερος.Καουρες: Φόβος,φόβος,φόβος.Ασφυκτικός φόβος.(πιθανή αιτία).Νέος τρόπος σκέψης: Αναπνέω ελεύθερα και βαθιά.Είμαι ασφαλής.Εμπιστεύομαι τη πορεία της Ζωής.

Becoming conscious...

   Εδώ και μια εβδομάδα περίπου μετά το ατύχημα που είχα και με άφησε με βαρύ διάστρεμμα και μερική ρήξη συνδέσμων,είμαι στη δυσάρεστη κατάσταση του να κυκλοφορώ με πατερίτσες και να μη μπορώ να κάνω στοιχειώδη πράγματα ώστε να εξυπηρετήσω τον εαυτό μου.Όντας όμως και μια μαμά ενός 16 μηνών αγοριού καταλαβαίνεται ότι τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα!!Ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ έπαψα να μπορώ να πάρω το παιδί μου αγκαλιά,να παίζω μαζί του,να το κάνω μπάνιο,να βγαίνουμε βόλτες και πολλά άλλα ακόμη!!!Εντάξει το ξέρω ότι αυτό δεν θα είναι μια μόνιμη κατάσταση αλλά οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω στο εδώ και τώρα είναι ολίγον τι πρωτόγνωρες και απαιτητικές!!                                                                                                                                     
Aντιμέτωπη λοιπόν με όλα αυτά που δεν μπορώ να κάνω,νιώθω παράλληλα να ξεπηδούν σκέψεις μέσα μου για όλα αυτά που μπορώ να κάνω και που πρέπει να κάνω όσον αφορά το παιδί μου, άσχετα με το αν είμαι μια κουτσή μαμά η μια μαμά έτοιμη για κατοστάρι!!Τις τελευταίες μέρες όλοι γίναμε μάρτυρες όλης αυτής της τραγωδίας που εξελίσσεται πλέον στο κέντρο της Αθήνας.Κατά την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο Γεννηματά για το πόδι μου οι πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν αυτή:μετανάστες χτυπημένοι στο κεφάλι,μαχαιρωμένοι,κακοποιημένοι από ακροδεξιούς που τους είχαν επιτεθεί στο κέντρο της Αθήνας..Με τα ίδια μου τα μάτια νωρίτερα είχα δει ανθρώπους με τα παιδιά τους στην αγκαλιά να τρέχουν να σωθούν από επίθεση που τους κάναν τα ίδια φασιστοειδή στοιχεία..Αναρωτιέμαι λοιπόν τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μια μάνα στη οποία πέφτει μεγάλο φορτίο ευθύνης και για την ανατροφή του παιδιού της άλλα και για το κόσμο που αυτή θα παραδώσει σε αυτό?

Σκέφτομαι λοιπόν ότι μια μαμά εκτός του να είναι μαμά οφείλει να είναι ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος (όχι κομματικοποιημένος) με ένα σταθερό σύστημα αξιών το οποίο θα έχει τη ευελιξία όμως να ακολουθεί τις εξελίξεις της εποχής και να προσαρμόζεται όπου υπάρχει ανάγκη.Έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά είναι σαν τα σφουγγάρια και σίγουρα οι δικές μας πεποιθήσεις,η δίκη μας στάση απέναντι στη ζωή,τους άλλους ανθρώπους και το περιβάλλον θα καθορίσει σίγουρα ως ένα βαθμό τη δική τους αντίληψη για το κόσμο.Αυτό σημαίνει ότι η δική μας επιρροή είναι άμεση και καθοριστική.Η σύγχρονη ψυχολογία και η νευροεπιστημη,τονίζουν ξεκάθαρα ότι οι διαδικασία της μάθησης από τα πολύ μικρά χρόνια παίζει καθοριστικό  ρόλο στη μετέπειτα πορεία του ανθρώπου.Με βάση λοιπόν το παραπάνω συλλογισμό τι είναι αυτά που τελικά μαθαίνουν τα παιδιά ζώντας δίπλα μας;Ποια είναι όλα αυτά λοιπόν που μπορώ να κάνω ως μαμά μεγαλώνοντας και ζώντας μαζί με το παιδί μου;

Καταρχήν νομίζω ότι οτιδήποτε ισχύσει για το παιδί μου θα πρέπει πρώτα να το έχω εφαρμόσει(η' τουλάχιστον προσπαθήσει) εγώ στη δίκη μου ζωή γιατί το πρότυπο καλώς η΄ κακώς έχει τη δική μου εικόνα.Αρα δεν κάνω μόνο για το παιδί μου κάνω κατ επέκταση και για μένα...Θα ήθελα λοιπόν να βοηθήσω το παιδί μου να είναι σε επαφή με τον εαυτό του,τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.Να σέβεσαι τις ανάγκες του και τις ιδιαιτερότητες του,να αναγνωρίζει τα χαρίσματα του η΄τις αδυναμίες του και να προσπαθεί για αυτά,με αγάπη και φροντίδα.. για να μπορεί να κάνει και μετά το ίδιο στους ανθρώπους που θα έχει δίπλα του.Κατά μια έννοια να αναπτυχθεί η συναισθηματική του νοημοσύνη (η οποία αναφέρεται στην ικανότητα του να έρχομαι σε επαφή με τον εαυτό μου και τις ανάγκες του,αλλά και με τους άλλους ανθρώπους και τις ανάγκες που έχουν αυτοί)  η οποία αποτελεί και τη βάση ώστε να ανθίσει και αναπτυχθεί οποιαδήποτε άλλου τύπου νοημοσύνη ενυπάρχει μέσα του.Το πιστεύω βαθιά ότι η καλή σχέση με τον εαυτό βοηθάει στο να γίνουν όλα καλύτερα..Τώρα θα μου πεις πολύ ιδανικά είναι όλα αυτά ρε super mama!!!Εντάξει το ξέρω καλά ότι δεν είναι τόσο εύκολη ιστορία αλλά είπαμε μόνο με προσπάθεια και πράξη μπορεί να γίνει κάτι!!!Ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του,που του έχει δοθεί χώρος,χρόνος αποδοχή και αγάπη από το περιβάλλον του είμαι σίγουρη ότι δεν χρειάζεται ούτε τη βια ούτε τα άκρα για να υπερασπίσει το δίκιο του,το θυμό του,τα ιδανικά του και ουτο καθεξής...Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους και χτυπάνε,μαχαιρώνουν για μια βιντεοκάμερα,για τη πατρίδα,για την ιδεολογία τους,σε τι περιβάλλον έχουν μεγαλώσει,τι σκοτάδι κρύβει μέσα η ψυχή τους και αν έχουν τολμήσεi πότε να το αντικρίσουν  καταματα;